Uwielbiam a jednocześnie napaja mnie lękiem - fotoreportaż

Chyba nie muszę mówić, że fotografia to pasja, która wypełnia sporo myśli w mojej głowie, lubię podejmować ryzyko jej wykonania, szukać nowych miejsc. O nich już niebawem, bo pora zwiedzać. Dziś przychodzę z relacją moich przeżyć dotyczących fotoreportaży tych ślubnych, na co czekam i czego się obawiam. Zacznijmy jednak od początku. Ślub to dla pary młodej jeden z ważniejszych życiowych dni, zatrudniając fotografa wymagają od niego, że uwieczni najważniejsze momenty tego dnia. No i tu wchodzę ja, drobna dziewczyna z aparatem, który waży więcej od niej. 

Zacznijmy pozytywnie. Reportaż ma to do siebie, że jest nieprzewidywany, nie wiadomo co stanie się za chwile, jakie gesty wykona człowiek w tle lub jak potoczy się sytuacja. Choć plan wesela znamy wszyscy dobrze, to zawsze jest ten moment zaskoczenia. Ilość rzeczy nad którymi trzeba panować jednocześnie, również daje swojego rodzaju skok adrenaliny, który powoduje, że dalej chce się to robić. Przynajmniej w moim przypadku. W końcu złapanie idealnej chwili czyli kadru, ustawień aparatu, ostrości, a to wszystko w sekundach to wyzwanie. Nad wieloma rzeczami trzeba panować jednocześnie. Okazja by poznać nowych ludzi, nowych tradycji bo jak się okazuje, każda rodzina ma swoje. Jednak oprócz tych pięknie wyglądających panien młodych i wystrojonych mężczyzn, jest też druga strona obiektywu. Stres, osobiście dla mnie najgorszym momentem jest kościół. Nie zawsze jest możliwość odwiedzenia go wcześniej, czasem może okazać się, że będziemy potrzebować dodatkowego oświetlenia, a to kolejny element nad którym musiałabym panować. Ksiądz nie zawsze jest miły i sympatyczny, więc trzeba uważać, żeby nie kręcić się za bardzo. Swoją drogą do fotografowania mszy jest wymagane dodatkowe zezwolenie.  Kościół to też czas niepowtarzalnych ujęć, przysięga czy nałożenie obrączek, to element podstawowy trwający chwilę. Sala jest już dużo spokojniejszym elementem, mimo również kilku kluczowych elementów, jak pierwszy taniec, tort, podziękowania czy oczepiny. Jednak tu atmosfera nieco się rozluźnia i niektóre kadry można na spokojnie powtórzyć.  Dlaczego o tym dziś piszę? Bo kończę sezon reporterski, ten rok był tym rokiem, gdzie samodzielnie stawiałam kroki, już nie tylko jako pomoc, jako ta osoba do perełek, która tylko czeka na idealne momenty, tym razem to ja musiałam zadbać o wszystko. Od aparatu poprzez sytuację i mam dla was kilka kadrów z ostatnich trzech ślubów tegorocznych wakacji.
Jest to też dla mnie małe podsumowanie tego, co nauczyłam się jako fotograf.  Czekam na wasze opinię. A wy mieliście okazję wykonywać jakiś reportaż?